Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

5η Μέρα

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου

Σήμερα το πρωί δεν θα ακολούθησα την καθημερινή μου ρουτίνα.  Έπρεπε πρώτα να ετοιμαστώ, να αφήσω την όμορφη μεζονέτα και μετά με το ποδήλατο να ψάξω για το πρωϊνό μου.

Στην ουσία, δε θα έψαχνα` απλά θα πήγαινα στην παραλία για ένα εσπρέσσο και μια ζεστή τυρόπιτα στα Everest. Όπως και έκανα




Η ηρεμία της θάλασσας ήταν δελεαστική, αλλά δεν μπορούσα να μείνω πολύ. Είχα ραντεβού με τον Γιώργο και τον Τάκη, στα φανάρια. Τα παιδιά είχαν προσφερθεί να με συνοδεύσουν για μερικά χιλιόμετρα

Ξεκίνησα και σε ένα 10 λεπτο είχαμε ξεκινήσει στην Ε.Ο. Πύργου-Πατρών. Ο Τάκης μας έκοβε αέρα και εγώ με το Γιώργο, αποθανατίζαμε την βόλτα!







Επέμενα να μπούμε μέσα απο τα χωριά, γιατί αυτός ο δρόμος δεν μου ενέπνεε καθόλου εμπιστοσύνη. Η κουβέντα έδινε και έπαιρνε, και εγώ είχα ήδη πονοκέφαλο. "Ίσως επειδή δεν κοιμήθηκα αρκετά" σκέφτηκα, ενώ περνούσαμε μέσα απο Γαστούνη.

Μέχρι το επόμενο χωριό όμως, την Ανδραβίδα, άρχισε να με πονάει και η κοιλιά μου. Το σώμα είχε αρχίσει να χτυπάει καμπανάκια...


Μετά την Ανδραβίδα, στηθήκαμε για την φώτο του αποχαιρετισμού. Ευχαριστώ για όλα παίδες, καλές πεταλιές!


Συνέχισα αλλά ήταν φανερό ότι έπρεπε να σταματήσω. Επόμενο χωριό τα Λεχαινά, 'οπου σταμάτησα για να πάρω ένα Depon. Λίγο ο καφές, λίγο το φαγητό, ένοιωσα καλύτερα και μετά μισή ώρα ξεκίνησα ξανά.


Βγήκα, αναπόφευκτα, στον κεντρικό δρόμο. Μετά απο μερικά χιλιόμετρα, άρχισα να πονάω χαμηλά στον καβάλο. Είχα πόνους εκεί από την προηγούμενη μέρα, αλλά σίγουρα όχι τόσο νωρίς όσο σήμερα. "Άσχημο σημάδι" σκέφτηκα.

Πέρασα Μανολάδα και συνέχισα. Τίποτα δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε... Αυτή τη μέρα με τα 200 χλμ, την είχα στο μυαλό μου απο τότε που σχεδίαζα αυτό το ταξίδι και οι ανησυχίες μου επαληθεύονταν. Τα πόδια δεν πήγαιναν, το κεφάλι μου θολό, η κοιλιά με ενοχλούσε και ένοιωθα κάψιμο κάτω απο τον καβάλο...

Κάνοντας 30 χλμ απο τα Λεχαινά, έφτανα Σαγαϊδα, το τελευταίο χωριό πριν την Κάτω Αχαία. Έπρεπε να σταματήσω πάλι


Έφαγα και ήπια μια κόκα. Απο το πρωί, είχα κάνει μόλις 50 χλμ φλαταδούρας και ένοιωθα σαν να είχα ανέβει τον Ταϋγετο, αλλά μαζί με πόνους. Η θολούρα είχε ξαναγυρίσει, η κοιλιά, ο καβάλος... Το σώμα φώναζε "Άσε με!" αλλά εγώ έπρεπε μέχρι το τέλος της μέρας να κάνω ακόμα 150 χλμ


Για πρώτη φορά, μια πρωτόγνωρη σκέψη δημιουργήθηκε στο μυαλό μου "Πώς θα βγάλω αυτά τα χιλιόμετρα;" Και αμέσως μετά, η σκέψη εξαφανίστηκε.

Πήρα τηλέφωνο το Νίκο που με περίμενε Πάτρα και του είπα ότι θα καθυστερήσω, συγκέντρωσα τα κομμάτια μου και ανέβηκα στο ποδήλατο. Είχα ένα και μόνο στόχο και το όνομα του "Κιάτο".

Μπήκα πάλι στην Εθνική.  Μετά απο λίγο είχα πιάσει ένα ρυθμό και πήγαινα όπως μπορούσα. Μιά πονούσα, μια ο πόνος εξαφανιζόταν. Απο μια διασταύρωση βγήκε ένα τρακτέρ με ρυμούλκα. Άρχισα να πατάω για να κάνω κολλητήρι. Πάταγα, πάταγα, μείωνα την απόσταση αλλά βρέθηκα σε ένα μικρό λόφο και δεν είχα δυνάμεις για να συνεχίσω. Έτσι έκοψα πάλι στο ρυθμό μου, αφού είχα σπαταλήσει πολύτιμες δυνάμεις. Καμιά φορά πρέπει να ρισκάρεις...

Μπήκα Κάτω Αχαία και έπεσα στο επίπεδο της θάλασσας. Πλέον τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι Πάτρα θα ήταν δίπλα στον Κορινθιακό Κόλπο. H απόσταση απο Πάτρα διαρκώς μειωνόταν. Ο άνεμος ήταν πλάγιος και αυτό μου έδινε κουράγιο. Μετά το Ρίο θα άρχιζα να στρίβω νότια, οπότε θα είχα τον άνεμο πλάτη.

Κάπου ανάμεσα στα παραλιακά χωριά, σταμάτησα για μια μικρή ξεκούραση 5λέπτου


Στο τηλέφωνο με πήρε η Αλεξία "Που βρίσκεσαι;" , "Περίπου 8 χλμ απο Πάτρα και πονάω..." Τα λόγια της μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω, όπως άλλωστε έκανε σε όλο το ταξίδι μου.

Σχεδόν μισή ώρα μετά, έμπαινα Πάτρα. Η ζέστη ήταν στο αποκορύφωμα της



¨Εφτασα στο λιμάνι, ψάχνοντας για τη διασταύρωση προς το κέντρο. Κίνηση, αυτοκίνητα, το όλο σκηνικό μου φάνηκε εξωπραγματικό. Είχα άλλωστε περάσει πολλές μέρες μόνος στα βουνά


Βρήκα το δρόμο, και σε λίγο έφτανα στην πλατεία. Μεσημέρι, ζέστη και ο κόσμος λιγοστός.

Ανέβηκα πάνω στο πλακόστρωτο και στάθηκα στο συντριβάνι` λίγο μετά έφτανε ο Νίκος να με υποδεχτεί. Καθίσαμε για καφέ και συζητήσαμε για τι άλλο.... για ποδήλατα.

Είναι κρίμα πάντως μια τόσο μεγάλη πόλη, να μην έχει ποδηλατόδρομους. Θέμα παιδείας, ή μάλλον έλλειψη παιδείας, όπως και τα περισσότερα θέματα στην Ελλάδα...




Η ώρα είχε πάει 3 και έπρεπε να αναχωρήσω. Είχα σχεδόν 5 ώρες φως και ακόμα 120 χλμ να κάνω. Ο Νίκος επέμενε να με συνοδεύσει μέχρι το Ρίο κι εγώ δεν είχα καμμία αντίρρηση. Ξεκινήσαμε λοιπόν και μόλις βγήκαμε απο την πόλη, ο δρόμος άρχισε να κατηφορίζει

Φτάνοντας στο πανεπιστήμιο, αποχαιρετιστήκαμε. Ευχαριστώ για την παρέα, Νίκο. Μου άρεσε πολύ το ποδηλατάκι σου!


Περνώντας και Ψαθόπυργο, είχα αρχίσει να στρέφομαι νότια και ο άνεμος να μου χαϊδεύει στοργικά την πλάτη.

Μικρά χωριουδάκια ήταν διάσπαρτα πάνω στην Παλαιά Εθνική Πάτρας-Κορίνθου. Εκεί που σταματούσε το ένα, ξεκινούσε το επόμενο. Τα μάτια μου γέμιζαν εικόνες, απο μικρά καφέ, εστιατόρια, φορτηγά σταματημένα, παλιά σεντάν γεμάτα με οικογένειες. Το μυαλό μου ταξίδευε στην παλιά Ελλάδα, τότε που όλα ήταν αγνά και όμορφα και οι καλοκαιρινές διακοπές κρατούσαν ένα μήνα...

Μερικά χιλιόμετρα μετά και είχα μείνει μόνος να ταξιδεύω δίπλα στον Κορινθιακό Κόλπο. Εκεί άρχισα να συνειδοτοποιώ απο που είχα ξεκινήσει πριν μερικές μέρες και που είχα φτάσει. Είχα σχεδόν περικυκλώσει την Πελοπόννησο! Ανεκτίμητο συναίσθημα...



Συμπληρώνοντας 40 χλμ απο την Πάτρα, πλησίαζα στο Αίγιο. Υποτίθεται κάποιος θα με περίμενε, αλλά το κινητό μου δεν χτύπησε. "Καλύτερα" σκέφτηκα "δεν έχω χρόνο για καθυστερήσεις". Πεινούσα και έπρεπε να καταναλώσω τα απαραίτητα ζυμαρικά


Σταμάτησα στο πρώτο εστιατόριο που βρήκα και παρήγγειλα. Η ώρα ήταν 5μιση το απόγευμα


Η συνέχεια ήταν δύσκολη μέχρι να πάρουν πάλι τα πόδια. Ευτυχώς το κεφάλι με είχε αφήσει όπως και η κοιλιά μετά την Πάτρα. Το κάψιμο όμως κάτω χαμηλά παρέμενε και όσο περνούσε η ώρα με ενοχλούσε περισσότερο. Όταν άλλαζα στάση, κάπως ανακουφιζόμουν αλλά μετά από λίγο πάλι πονούσα



Όσο προχωρούσα δίπλα στη θάλασσα, το φως λιγόστευε



Φτάνοντας Ακράτα, σταμάτησα για λίγο δίπλα στο δρόμο. Έβγαλα το χαρτί με τη διαδρομή. Ήθελα ακόμα 45 χλμ μέχρι το τερματισμό, δλδ σχεδόν 2 ώρες ακόμα πετάλι, που με τις στάσεις θα γινόταν 2μιση.

Πλέον το πρόβλημα με τη σέλα ήταν σοβαρό. Συνέχισα, προσπαθώντας να εκμεταλλευτώ τις μικρές κατηφόρες, χωρίς να πεταλάρω


Μισή ώρα μετά έφτανα στο Δερβένι. Αισθανόμουν τα πόδια μου καλά, άλλωστε είχα δυνάμεις γιατί τόσες ώρες πήγαινα με τον άνεμο και μόνο


Ξεκίνησα και πάλι και είχα την φαηνή ιδέα να πατήσω όσο πήγαινε για να φτάσω γρήγορα Κιάτο. Πήρα ένα τζελάκι και άρχισα να πατάω σαν σε χρονόμετρο, αγνοώντας τον πόνο ή μάλλον αντικαθιστώνοντας τον ένα πόνο για τον άλλο. Από χωριό σε χωριό, σε χωριό!

Τα 16 χλμ μέχρι το Ξυλόκαστρο βγήκαν με 30 μέση ωριαία! Σταμάτησα σε ένα περίπτερο για κόκα κόλα και αναπνοές. Είχα ακόμα δυνάμεις, αλλά κυριολεκτικά δεν μπορούσα να καθίσω πάνω στη σέλα. Φόρεσα το γιλέκο, άναψα τα φωτάκια και ξεκίνησα και πάλι.


Είχα ακόμα 20 χλμ μέχρι Κιάτο. Ευτυχώς ο δρόμος ήταν συνέχεια φωταγωγημένος. Πλέον έκανα ορθοπέταλο, καθόμουν για λίγο στο πλάι, και μετά πάλι ορθοπέταλο. Με αυτόν τον τρόπο έφτασα τελικά Κιάτο, λίγο πριν τις 9.

 Ένοιωθα απέραντη ανακούφιση που αυτή η μέρα τελείωνε επιτέλους. Έφτασα στο ξενοδοχείο, και μπήκα στο δωμάτιο μου κατά τις 9 μιση. Επιτέλους, θα περπατούσα λίγο!






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου