7η Μέρα

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου

Η μέρα ξεκίνησε όμορφα. Η θέα απο το μπαλκόνι μου ήταν υπέροχη, αλλά ακόμα πιο όμορφη θα ήταν η σημερινή διαδρομή. Αυτό το μεγάλο, επίπονο και όμορφο ταξίδι, έφτανε στο τέλος του

Κατέβηκα κάτω για να πάρω πρωινό, θαυμάζοντας την ηρεμία της θάλασσας

Mετά ανέβηκα στο δωμάτιο μου, και άρχισα να ετοιμάζομαι. Δεν βιαζόμουν. Έτσι κι αλλιώς, ήταν η τελευταία φορά που έκανα αυτές τις ετοιμασίες.

Κατέβηκα στο λόμπι και πλήρωσα για το δωμάτιο. Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο Γάλλους, οι οποίοι δεν μου έδιναν και πολύ σημασία. Συνηθισμένοι οι άνθρωποι σε ποδηλάτες....

Αφού ευχαρίστησα το Lena Mary για την... επεισοδιακή, αλλά όμορφη, προηγούμενη νύχτα, ανέβηκα πάνω στη σέλα

Κατηφόρισα το μικρό λόφο και γρήγορα βρέθηκα δίπλα στη θάλασσα. Ένοιωθα πολύ καλά, τα πόδια ξεκούραστα, και όλοι οι πόνοι είχαν, ως δια μαγείας, εξαφανιστεί. Θα μπορούσα να απολαύσω τη σημερινή διαδρομή μου

Άφησα την Ερμιόνη στο βάθος και κατευθυνόμουν βόρεια, προς Κρανίδι

Ένας μικρός λόφος, και σε λίγο βρέθηκα έξω απο το Κρανίδι. Ο δρόμος περνούσε δίπλα στο χωριό

Μετά απο 2 χλμ ευθείας, ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει προς τα Δίδυμα. Μου έκανε εντύπωση που με κλίση 3% κρατούσα άνετα ακόμα το δίσκο εμπρός` τα πόδια είχαν δυναμώσει πάρα πολύ.

Έφτασα και πέρασα τους Φούρνους και ακόμα πήγαινα δυνατά! Απο εκεί ξεκινούσε η κανονική ανάβαση. Ένα χιλιόμετρο μετά η κλίση αυξήθηκε απότομα αλλά μετά γλύκανε και πάλι. Ανέβαινα το τελευταίο βουνό του ταξιδιού και ευχαριστιόμουν κάθε ανηφορικό μέτρο. Οι τελευταίες 2 μέρες ήταν βασανιστικές με το σώμα διαρκώς να πονάει, αλλά σήμερα ήταν σαν να είχα βγει για προπόνηση...

Λίγα χιλιόμετρα πριν την κορυφή, σταμάτησα

Συνέχισα με ήρεμο τέμπο και όταν έφτασα κορυφή, κουμπώθηκα για την κατηφόρα!

Κάτω στον κάμπο, η ζέστη είχε αρχίσει να ανεβαίνει. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και ξεκούραση.

Στο τηλέφωνο η Αλεξία, ανυπομονούσε να με δει. Υπολόγιζα να τερματίσω νωρίς το απόγευμα, αν όλα πήγαιναν καλά. Ακόμα ένα τηλέφωνο απο το Νίκο, από τον Δήμο Άργους Μυκηνών, για να κανονίσουμε τους φωτογράφους και τις κάμερες. Λίγο πριν φύγω, ο Σταύρος που με περίμενε στο Βιβάρι, μου τηλεφώνησε για να κανονίσουμε το ραντεβού μας. Πολλά τα τηλέφωνα...

Έστριψα δυτικά, ξεκινώντας μια νοητή ευθεία που θα κατέληγε στο Ναύπλιο. Πρώτα όμως έπρεπε να ανέβω έναν απότομο λόφο. Χρειάστηκε να πατήσω δυνατά και όταν δυσκολεύτηκα, υποψιάστηκα ότι θα έφταιγε η ζέστη. Και είχα δίκιο...

Κατηφόρησα ελάχιστα για να βρεθώ σε ένα οικισμό, δλδ 4 σπίτια όλα κι όλα, στη μέση του πουθενά. "Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ;" αναρωτήθηκα

Συνέχισα να ανεβαίνω, μέσα απο το στενό δρόμο. Η ζέστη δεν με πείραζε, και απολάμβανα τη μυρωδιά του ρετσινιού απο τα πεύκα. "Υπέροχος τόπος, αυτή η Ελλάδα μας" σκεφτόμουν. Τελικά, φτάνοντας στην κορυφή, αντίκρυσα τη θάλασσα.

Αυτό ήταν! Τα βουνά και οι λόφοι είχαν τελειώσει. Από εδώ και κάτω, ήταν όλο κατηφόρα...

Κατεβαίνοντας την απότομη κατηφόρα, πέρασα μέσα απο τα Καρνεζέϊκα, ακόμα ένα απομονωμένο οικισμό, λίγο πιο μεγάλο απο τον προηγούμενο. Βγαίνοντας, αντίκρυσα κάτι στο βάθος που έμοιαζε... ναι, ήταν ποδήλατα! Τα παιδιά είχαν φτάσει μέχρι εκεί

Συναντηθήκαμε πάλι με το Νίκο, όπως είχαμε πει την περασμένη Δευτέρα, και μαζί ήρθε και ο Σταύρος απο Ναύπλιο. Τα μοναχικά χιλιόμετρα μου είχαν λάβει τέλος

Φτάνοντας Κάντια, περάσαμε μπροστά απο ένα εντυπωσιακό πέτρινο ξενοδοχείο, το Κάστρο και

συνεχίσαμε για Βιβάρι, όπου σταματήσαμε για υδροδοσία. Περνώντας έξω απο το Δρέπανο, ο Νίκος μου λέει "Ετοίμασε τη μηχανή, για μια ωραία φωτογραφία" ...και φτάσαμε μπροστά σε αυτό! Άγνωστος ο καλλιτέχνης, αλλά μερακλής...
 

Το κλίμα ήταν γιορταστικό, δεν ήθελα πλέον να πηγαίνω γρήγορα. Είχα ρίξει το ρυθμό, για να κρατήσουν αυτά τα χιλιόμετρα, όσο περισσότερο γινόταν! Κάτι τόσο όμορφο τελείωνε

Βγήκαμε στο δρόμο για Τολό και σε λίγα χλμ, μπαίναμε Άρια. Απο εκεί στα 2 χλμ ξεκινούσε το Ναύπλιο

Με θέα το επιβλητικό Παλαμίδι, αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο πάρκο για ...τι άλλο, για μακαρονάδα. Βρήκαμε και ένα ακόμα φίλο μου, το Γιάννη και η συζήτηση άναψε!

Απολαύσαμε το φαγητό και τη συζήτηση και μετά 3 τέταρτα, φεύγαμε πατώντας δυνατά, για Νέα Κίο. Τα παιδιά απο το Max TV με περίμεναν για συνέντευξη

Αφού τελειώσαμε εκεί, μαζί με το Νίκο συνεχίσαμε χαλαρά για Άργος. Θα με περίμεναν στο στάδιο, για τον τερματισμό.

Βγήκαμε απο τον περιφερειακό, και μπροστά φάνηκε το κάστρο της Λάρισας, όπως είναι γνωστό. Η κυρία πλέον έγραφε τα τελευταία χιλιόμετρα του ταξιδιού

Σταματήσαμε στο κεντρικό δρόμο, με το Νίκο για μια αναμνηστική. Φίλε Νίκο, ευχαριστώ για τα χιλιόμετρα` η παρέα σου ήταν ανεκτίμητη

Ανεβήκαμε όλη τη μικρή ανηφόρα μέχρι το στάδιο ορθοπέταλο, τα πόδια δεν μπορούσαν πλέον να σταματήσουν

Όταν πέρασα την πύλη, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Η σκέψη μου ήταν να δω την Αλεξία που σχεδόν 10 μέρες μιλούσαμε στα τηλέφωνα. Η φωνή της καθημερινά ενώ ποδηλατούσα, μου έδινε δύναμη και κουράγιο, σε όλα εκείνα τα μοναχικά χιλιόμετρα

Μπήκα στο στάδιο δυνατά! Ο κόσμος είχε μαζευτεί στην άλλη άκρη

Μόλις τους είδα, σηκώθηκα. Ένας φωτογράφος μου φώναζε να κόψω, για να βγάλει φωτογραφία, αλλά τα πόδια δεν έκοβαν

Φτάνοντας, άρχισα να ψάχνω τα πρόσωπα, αλλά δεν έβρισκα το δικό της. Ξαφνικά την είδα στα δεξιά μου, δίπλα στα κάγκελα. Γύρισα το ποδήλατο και τερμάτισα στην αγκαλιά της. Ήταν ο πιο γλυκός τερματισμός μου...

Ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω μας και η δεύτερη αγκαλιά ήταν για την μητέρα μου

Oι κάμερες ξεκίνησαν το χορό τους, αλλά εγώ ακόμα ποδηλατούσα πάνω σε κάποια βουνά...

Απο αυτά που μου έλεγαν, άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σημαντικό ήταν τελικά για αυτούς τους ανθρώπους, ένα τέτοιο ταξίδι

Για μένα ήταν ο δικός μου τρόπος να τιμήσω την καταγωγή μου και το άθλημα που αγαπώ

Όταν οι κάμερες έκλεισαν, πήρα το δρόμο για το Άργος. Σταμάτησα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, εκεί απ όπου είχα αναχωρήσει 7 μέρες πριν και έβγαλα μια αναμνηστική

Ήταν 1006 συνολικά χιλιόμετρα, που βγήκαν με κόπο, πόνο και ιδρώτα, αλλά και με πολλά χαμόγελα, καινούργιους φίλους και απίθανες εικόνες, που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου

Αφιερώνω αυτό το ταξίδι, στη γυναίκα μου και σύντροφο της ζωής μου Αλεξία, για την αμέριστη συμπαράσταση, την αγάπη και την κατανόηση της, όλους αυτούς τους μήνες της επίπονης προετοιμασίας. Ήταν, είναι και θα είναι ο ούριος άνεμος στην πλάτη μου...