1η Μέρα

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου

Η πρώτη μέρα ξεκίνησε πολύ νωρίς, γύρω στις 6 το πρωϊ. Έπρεπε να ετοιμαστώ, να φορτώσω το ποδήλατο στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω τα 5 χλμ μέχρι το Άργος.

Λίγο μετά τις 8 ήμουν στο πάρκινγκ, βάζοντας τις τσάντες πάνω στο ποδήλατο. Περίπου στις 08:15 ήμουν μπροστά στο Δημαρχείο με τον λιγοστό κόσμο να με περιμένει. Δεν μπορούσα να περιμένω την ώρα για να ξεκινήσω.

Μετά τις ευχές απο τον πρόεδρο της Δημοτικής Επιχείρησης του Δήμου Άργους Μυκηνών, κ. Νίκο Γκαβούνο και τα χαμόγελα στον φακό έγινε η πρώτη πεταλιά της ημέρας

Μαζί μου θα είχα το φίλο Νίκο από το Ναύπλιο, που είχε προσφερθεί να με συνοδεύσει μέχρι την Τρίπολη

Βγήκαμε σε λίγο έξω απο το Άργος, με ρυθμό χαλαρό. Έτσι κι αλλιώς χαλαρός θα ήταν, γιατί έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις

Όσο μιλούσαμε κοίταζα το πρώτο βουνό του ταξιδιού, τον Κολοσούρτη όπως είναι γνωστός για τις πολλές στροφές του.

Είχαν χρειαστεί 9 μήνες προετοιμασίας, σχεδιασμού και προπόνησης, για να πάρει το όνειρο μου  σάρκα και οστά. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα

Περάσαμε απο Μύλους και συνεχίσαμε στην ευθεία για Κιβέρι. Στο δρόμο είχε μόλις συμβεί ένα ατύχημα, κάτι που μου χτύπησε καμπανάκια για το ταξίδι που μόλις ξεκινούσε

Φτάσαμε στου Αρδάμη και σταματήσαμε για να προετοιμαστούμε για την ανάβαση. Ξεκινήσαμε μετά 10 λεπτά. Τα πρώτα μέτρα ήταν διερευνητικά, γιατί προσπαθούσα να βρω την ισορροπία, ώστε να πατάω όσο χρειαζόταν, μια και τα πόδια πήγαιναν αέρα!

Μετά απο 2 φουρκέτες είχαμε πιάσει ένα ρυθμό. Κίνηση δεν υπήρχε, και χαζεύαμε τη θέα απο ψηλά

Για λίγο γίναμε τρεις, μια και ένας φίλος του Νίκου κατέβαινε το βουνό.

Μετά μισή ώρα φτάναμε στο πολυβολείο, όπως είναι γνωστό, με τα εγκαταλελειμένα εστιατόρια να μου θυμίζουν την εποχή που πιτσιρικάς, περνούσα από εκεί με τους δικούς μου

Έμενε μόνο μια μικρή ανάβαση μέχρι τα Αγιωργίτικα που βγήκε χωρίς πρόβλημα

Μια μικρή στάση για υδροδοσία και χάζεμα και συνεχίσαμε

Μπήκαμε στο χωριό, ψάχνοντας την εκκλησία. Ήθελα να βάλω ένα κερί για την αγαπημένη μου γιαγιά, που μας άφησε 2 μέρες πριν ξεκινήσω. Ήξερα ότι θα την είχα μαζί μου σε όλο το ταξίδι μου

Δυστυχώς η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειδωμένη. Συνεχίσαμε στα λίγα χιλιόμετρα που έμεναν από Τρίπολη.

Τα παιδιά, και ιδιαίτερα ο Στέφανος, μας περίμεναν και μας υποδέχτηκαν όλο χαμόγελα

Πήγαμε στην πλατεία Πετρινού, όπου μας υποδέχτηκαν δημοσιογράφοι και ο αντιδήμαρχος κ. Κουκάκης. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια

Συνέχεια είχε καφέ, κουβεντούλα και περιήγηση στην Τρίπολη απο τον Στέφανο

Αφού φάγαμε μια κρέπα με το Νίκο, ξεκινήσαμε για την έξοδο. Σε μια διασταύρωση οι δρόμοι μας χώρισαν και συνέχισα για Άστρος. Δώσαμε πάλι ραντεβού για την επιστροφή της Κυριακής. Στέφανε, ευχαριστώ για όλα

Όταν έστριψα σε αυτή την πινακίδα, άρχισα να προβληματίζομαι. Η ώρα ήταν σχεδόν 3 το μεσημέρι. Είχα χάσει 2 μιση ώρες στην Τρίπολη, και το σημαντικότερο, είχα χάσει το ρυθμό μου. Λίγο o πλαγιομετωπικός αέρας, λίγο τα 90 άγνωστα χλμ για Λεωνίδιο και οι 5 ώρες φως που απέμεναν, απασχολούσαν το μυαλό μου.

Οσο και να προσπαθούσα να ανεβάσω ρυθμό, ήταν μάταιο. Την ελαφρά κατωφέρεια, που φαινόταν στο χάρτη,εξισορροπούσε ο αντίθετος άνεμος.

Το τοπίο ερήμωσε απότομα και μετά μερικά χιλιόμετρα βρέθηκα σε οδικά έργα, στη μέση του πουθενά

Συνέχισα να κατηφορίζω και σκεφτόμουν "Κάπου πρέπει να δω θάλασσα στο βάθος...". Τελικά είδα αυτό που ήθελα

Έφτασα Κάτω Δολιανά, σταμάτησα για μια φώτο και συνέχισα για Άστρος. Η ώρα περνούσε και η ψυχολογία ήταν χλιαρή...

Φτάνοντας Άστρος, πεινούσα. Μάταια έψαξα για κάτι φαγώσιμο. Κατανάλωσα μια κόκα και ένα δικό μου κρουασάν, ξεκουράστηκα και συνέχισα νότια, δίπλα στη θάλασσα. Είχα ακόμα 50 χλμ να κάνω και ο αέρας είχε πλέον γυρίσει κόντρα. Κούνησα το κεφάλι μου και συνέχισα

Σταμάτησα στον Άγιο Ανδρέα, γιατί το ραδιόφωνο του Άλφα ήθελε συνέντευξη και συνέχισα στο λόφο. Ο δρόμος άρχισε να ανεβοκατεβαίνει, κάτι που επίσης δεν φαινόταν στο χάρτη και ο αέρας επέβαλλε, σε μένα και την κυρία, τον δικό του ρυθμό.

Πριν το Αρκαδικό χωριό, έναν νέο οικισμό, ήταν ο προτελευταίος αλλά και ο πιο απότομος λόφος της ημέρας. Ακόμα ένας...

Συνέχισα και ένιωθα σαν να πηγαίνω σε τρενάκι του λούνα παρκ. Μια στροφή πάνω, μια στροφή κάτω. Είναι ό,τι χειρότερο, αν σκεφτείς και τον άνεμο, γιατί δεν μπορείς να βρεις ρυθμό και σου τσακίζει τα πόδια.

Έφτασα Τυρό και όταν είδα φούρνο στο βάθος... στρατοπέδευσα!

Μετά απο ένα κέικ και μερικά τηλέφωνα, η ψυχολογία πήρε τα πάνω της. Σταμάτησα για ένα σύντομο σχολιασμό

Όταν είδα την πινακίδα στα τσακώνικα, κατάλαβα ότι το Λεωνίδιο ήταν κοντά

Άκόμα ένα λιμανάκι, ακόμα ένα πάνω κάτω και τελικά στο βάθος φάνηκε η Πλάκα, η παραλία του Λεωνιδίου. Η ώρα πλησίαζε 8 και το φως μειωνόταν γρήγορα

Μπήκα στο χωριό, ενώ νύχτωνε. Οι θαμώνες στα καφενεία με κοιτούσαν παράξενα κι εγώ έψαχνα για τον πέτρινο ξενώνα που θα με φιλοξενούσε.

Τον βρήκα μετά απο λίγο και κατέβηκα απο τη σέλα. Είχα κλείσει ένα 12ωρο και είχα ακόμα 6 μέρες εμπρός μου...