Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου
Ξύπνησα μια χαρά. Έφαγα όσο μεγαλύτερο πρωινό μπορούσα και ετοιμάστηκα. Στο μενού σήμερα ήταν το τελευταίο μεγάλο βουνό, ο Ταϋγετος.
Δεν ανησυχούσα για τα πόδια, σκεφτόμουν μόνο τα χλμ από την Καλαμάτα μέχρι την Πύλο. Θα είχα δαπανήσει δυνάμεις και η διαδρομή ήταν κοντά στην θάλασσα, άρα αέρας και ανεβοκατεβάσματα....
Τέλοσπάντων, έπρεπε πρώτα να περάσω απο το μαγαζί του Τάκη, γιατί ήθελα μια αμνηστική.
Τάκη, ευχαριστώ για την περιποίηση στην κυρία, με υποχρέωσες. Τα χέρια σου ήταν μαγικά.
Συνέχισα, περνώντας τον τροχονόμο. Στο βάθος, υψωνόταν επιβλητικός ο ορεινός όγκος του Ταύγετου
Τα πρώτα 10 χλμ, απο τα συνολικά 25, θα ήταν μέτριας κλίσης. Μόλις βγήκα απο Σπάρτη, παρατήρησα ένα λόφο στα αριστερά μου και θυμήθηκα... Ήταν ο Μιστράς, τα βυζαντικά τείχη φαίνονταν από απόσταση. "Αυτός ο τόπος έχει πολύ ιστορία" σκέφτηκα, όπως άλλωστε ολόκληρη η Πελοπόννησος
Η κίνηση ήταν ελάχιστη, και φυσικά η καλύτερη μου. Μπορούσα να απολαμβάνω το τοπίο ανενόχλητος. Μετά μερικά χλμ έφτανα στο πρώτο και τελευταίο χωριό που θα συναντούσα μέχρι την κορυφή
Υπήρχαν πολλά τρεχούμενα νερά. Σταμάτησα για μια φώτο. Σύμφωνα με τα στοιχεία μου, απο εδώ ξεκινούσε η πραγματική ανάβαση
Συνέχισα στο ερημικό, άγριο τοπίο. Η ανάβαση περνούσε δίπλα απο ένα τεράστιο φαράγγι, με τους βράχους να ζεσταίνονται απο τον πρωϊνό ήλιο
Κανένα αυτοκίνητο δεν διέκοπτε την βόλτα μου. Ήμουν πάλι εγώ πιτσιρικάς, όπως τότε, με το παλιό μου ποδηλατάκι, να χάνομαι σε χωματόδρομους γιατί ήθελα να ανακαλύψω που έβγαζαν... Αυτή τη φορά, είχα αποφασίσει να "χαθώ" στην Πελοπόννησο
Μετά απο λίγο, ξεκινούσαν οι φουρκέτες... και ήταν πάρα πολλές. Όμως η κλίση ήταν στρωτή και κρατώντας ρυθμό, ανέβαινα χωρίς προβλήματα
Ανέβαινα αργά και σταθερά και ένιωθα στην πλάτη τον ήλιο να ζεσταίνει το τοπίο. Αλλά δεν με ένοιαζε, ήταν όλα πολύ όμορφα
Μετά απο μερικά χιλιόμετρα, οι φουρκέτες σταμάτησαν και είχα περάσει σε ένα άλλο κομμάτι του βουνού. Μπροστά μου βρέθηκαν μερικές στοές.
Τώρα το φαράγγι είχε γίνει πιο στενό και όσο ανέβαινα έβλεπα πιο πολλά βράχια
Όταν είδα την κορυφογραμμή απο τα δέντρα, κατάλαβα ότι η κορυφή ήταν εκεί κοντά. Ο Αμερικανός συμφωνούσε μαζί μου. Μετά τα δέντρα, βρέθηκα σε ένα μικρό οροπέδιο, καθώς η κλίση είχε μειωθεί αισθητά
Στο βάθος φαίνονταν μόνο κορυφές. Κάπου πίσω απο εκεί ήταν η Σπάρτη.
Δεν έκανα ούτε 2 χλμ και είδα την πολυπόθητη πινακίδα. Η Σπάρτη είχε νικηθεί απο το Άργος!
Μπήκα σε εκείνο το μαγαζάκι, Τουριστικό όπως το λένε οι Σπαρτιάτες, και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου, ότι πρέπει να ήταν το ίδιο όπως πριν 30 χρόνια που είχα περάσει με τους γονείς μου. Μάλιστα, περίμενα η συμπαθής κυρία να με αναγνωρίσει, αλλά ματαίως.... Έπνιξα τον πόνο μου σε ένα σιροπιαστό μπαγκλαβά!
Στο τηλέφωνο με τον υπεύθυνο για τα ποδηλατικά στην Καλαμάτα, έμαθα ότι δεν είχε οργανώσει κάτι, λόγω τραυματισμού. Μίλησα με μια γνωστή του, τη Δώρα που είχε χρόνο να με καλοσωρίσει στην πόλη της. Δυσαρεστήθηκα, γιατί περίμενα αρκετό κόσμο στην Καλαμάτα, αλλά μου πέρασε στο 5λεπτο
Αγαπημένη μου κατηφόρα! Οι φουρκέτες ξεκίνησαν και πάλι και παρακολουθούσα το μαύρο αμάξι που με είχε περάσει. Τα πόδια μου με έτρωγαν να πατήσω και να το περάσω, αλλά η άγνωστη χαρτογράφηση του δρόμου με κράταγε... Τελικά, το τελέφωνο χτύπησε και ένοιωσα ότι έπρεπε να το απαντήσω. Οπότε το δίλλημα τελείωσε.
Και καλά είχα κάνει. Ήταν μια δημοσιογράφος απο τη Realnews, που είχε μάθει για το ταξίδι και ήθελε συνέντευξη. Υποσχέθηκα να το κάνουμε, όταν θα έφτανα Καλαμάτα.
Το οδόστρωμα ήταν άσχημο σε πολλά σημεία και πήγαινα προσεκτικά. Κοίταξα πίσω και είδα ότι είχα κατέβει πολύ βουνό!
Σύμφωνα με την ημερήσια καταγραφή διαδρομής, είχα ακόμα ένα μικρό λόφο για να φτάσω Καλαμάτα. Όμως άλλο μικρός, άλλο απότομος. Μέτρησα 4 φουρκέτες μέχρι να ανέβω και να ατενίσω το κάμπο της Καλαμάτας
H ζέστη απο τον κάμπο, με χτυπούσε στο πρόσωπο ενώ κατηφόριζα προς την πόλη. Λίγο πριν φτάσω, μια αναπάντεχη γούβα με ανάγκασε να απογειώσω το ποδήλατο και ευτυχώς η προσγείωση ήταν ομαλή. Ελληνικοί δρόμοι...
Συναντήθηκα με τα κορίτσια, και προσφέρθηκαν να με ξεναγήσουν στον ποδηλατόδρομο της Καλαμάτας
Στο τηλέφωνο ήταν ο υπεύθυνος τύπου απο το Δημαρχείο, με τον οποίο είχαμε μιλήσει νωρίτερα. Η βόλτα μας τελείωσε πρόωρα, γιατί με περίμεναν. Κορίτσια, ευχαριστώ για το χρόνο σας
Η υποδοχή απο το Δήμαρχο Καλαμάτας ήταν εγκάρδια, και του είπα πόσο εντυπωσιάστηκα απο τους ποδηλατόδρομους. Δώσαμε τα χέρια και υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ την Καλαμάτα, θα έχουν φτιαχτεί περισσότερα έργα για τους ποδηλάτες. Μακάρι!
Βρήκα ένα καλό εστιατόριο για τη μακαρονάδα μου. Λίγο πριν την πρώτη πηρουνιά, ήμουν στο τηλέφωνο για τη συνένευξη στην εφημερίδα. Μετά, είχα υποσχεθεί στην κυρία καφέ στην παραλία, και όπως ξέρουμε, δεν πρέπει να δυσαρεστούμε τις κυρίες....
Κοίταξα το ρολόι και η ώρα είχε πάει 3μιση. Έπρεπε να συνεχίσω, γιατί είχα κάνει μόνο τα μισά χλμ της ημέρας.
Ξεκίνησα να βγαίνω απο Καλαμάτα, με πλάγιο άνεμο. Τα πόδια βαριεστημένα, αλλά η διαδρομή επίπεδη
Σε λίγο περνούσα έξω απο το αεροδρόμιο και έφτανα Μεσσήνη. Θυμόμουν ότι σε μερικά χλμ θα έβρισκα ένα μεγάλο λόφο 8 χιλιομέτρων. Ο δρόμος μίκρυνε σε φάρδος και θυμάμαι ότι αναρωτιόμουν "Καλά, αυτός είναι ο δρόμος που ενώνει την Καλαμάτα με την Πύλο;" Ναι αυτός ήταν...
Η κίνηση ήταν αρκετή και προσπαθούσα να βρίσκομαι συνέχεια δεξιά. Η κούραση πλέον άρχισε να βγαίνει και με δυσκολία κρατούσα ταχύτητες πάνω απο 23-24 χαω.
Ο λόφος ξεκίνησε αμέσως μετά την διασταύρωση για Κορώνη και ήταν απότομος στην αρχή` μετά γλύκανε. Σταμάτησα, για να βγάλω μια πανοραμική. Στο βάθος, φαινόταν η Καλαμάτα
Στο τέλος του λόφου, χρειαζόμουν ξεκούραση. Στο επόμενο χωριό, σταμάτησα σε ένα καφενείο και ξεκουράστηκα. Ακόμα 23 χλμ μέχρι Πύλο, απο τα οποία πολλά κατηφορικά
Χρειάστηκα 1 ώρα για να φτάσω στη διασταύρωση για Γιάλοβα, όπου θα έστριβα το επόμενο πρωί. Ο ήλιος έπεφτε όταν πλησίαζα Πύλο και λίγο πριν μπω στο χωριό, σταμάτησα να θαυμάσω τη θάλασσα
Το ξενοδοχείο ήταν στα 200 μέτρα και κατέφυγα εκεί για τα δέοντα. 2 ώρες μετά, ξεκίνησα για την πλατεία, ώστε να καταναλώσω την πρωτεινη μου. Τα πόδια μου, παρόλο το μασάζ, πονούσαν σε κάθε βήμα. Η κούραση είχε πλέον καταβάλει το σώμα μου.
Ευτυχώς αύριο ήταν η μέρα ξεκούρασης...
Ξύπνησα μια χαρά. Έφαγα όσο μεγαλύτερο πρωινό μπορούσα και ετοιμάστηκα. Στο μενού σήμερα ήταν το τελευταίο μεγάλο βουνό, ο Ταϋγετος.
Δεν ανησυχούσα για τα πόδια, σκεφτόμουν μόνο τα χλμ από την Καλαμάτα μέχρι την Πύλο. Θα είχα δαπανήσει δυνάμεις και η διαδρομή ήταν κοντά στην θάλασσα, άρα αέρας και ανεβοκατεβάσματα....
Τέλοσπάντων, έπρεπε πρώτα να περάσω απο το μαγαζί του Τάκη, γιατί ήθελα μια αμνηστική.
Τάκη, ευχαριστώ για την περιποίηση στην κυρία, με υποχρέωσες. Τα χέρια σου ήταν μαγικά.
Συνέχισα, περνώντας τον τροχονόμο. Στο βάθος, υψωνόταν επιβλητικός ο ορεινός όγκος του Ταύγετου
Τα πρώτα 10 χλμ, απο τα συνολικά 25, θα ήταν μέτριας κλίσης. Μόλις βγήκα απο Σπάρτη, παρατήρησα ένα λόφο στα αριστερά μου και θυμήθηκα... Ήταν ο Μιστράς, τα βυζαντικά τείχη φαίνονταν από απόσταση. "Αυτός ο τόπος έχει πολύ ιστορία" σκέφτηκα, όπως άλλωστε ολόκληρη η Πελοπόννησος
Η κίνηση ήταν ελάχιστη, και φυσικά η καλύτερη μου. Μπορούσα να απολαμβάνω το τοπίο ανενόχλητος. Μετά μερικά χλμ έφτανα στο πρώτο και τελευταίο χωριό που θα συναντούσα μέχρι την κορυφή
Υπήρχαν πολλά τρεχούμενα νερά. Σταμάτησα για μια φώτο. Σύμφωνα με τα στοιχεία μου, απο εδώ ξεκινούσε η πραγματική ανάβαση
Συνέχισα στο ερημικό, άγριο τοπίο. Η ανάβαση περνούσε δίπλα απο ένα τεράστιο φαράγγι, με τους βράχους να ζεσταίνονται απο τον πρωϊνό ήλιο
Κανένα αυτοκίνητο δεν διέκοπτε την βόλτα μου. Ήμουν πάλι εγώ πιτσιρικάς, όπως τότε, με το παλιό μου ποδηλατάκι, να χάνομαι σε χωματόδρομους γιατί ήθελα να ανακαλύψω που έβγαζαν... Αυτή τη φορά, είχα αποφασίσει να "χαθώ" στην Πελοπόννησο
Μετά απο λίγο, ξεκινούσαν οι φουρκέτες... και ήταν πάρα πολλές. Όμως η κλίση ήταν στρωτή και κρατώντας ρυθμό, ανέβαινα χωρίς προβλήματα
Ανέβαινα αργά και σταθερά και ένιωθα στην πλάτη τον ήλιο να ζεσταίνει το τοπίο. Αλλά δεν με ένοιαζε, ήταν όλα πολύ όμορφα
Μετά απο μερικά χιλιόμετρα, οι φουρκέτες σταμάτησαν και είχα περάσει σε ένα άλλο κομμάτι του βουνού. Μπροστά μου βρέθηκαν μερικές στοές.
Τώρα το φαράγγι είχε γίνει πιο στενό και όσο ανέβαινα έβλεπα πιο πολλά βράχια
Όταν είδα την κορυφογραμμή απο τα δέντρα, κατάλαβα ότι η κορυφή ήταν εκεί κοντά. Ο Αμερικανός συμφωνούσε μαζί μου. Μετά τα δέντρα, βρέθηκα σε ένα μικρό οροπέδιο, καθώς η κλίση είχε μειωθεί αισθητά
Στο βάθος φαίνονταν μόνο κορυφές. Κάπου πίσω απο εκεί ήταν η Σπάρτη.
Δεν έκανα ούτε 2 χλμ και είδα την πολυπόθητη πινακίδα. Η Σπάρτη είχε νικηθεί απο το Άργος!
Μπήκα σε εκείνο το μαγαζάκι, Τουριστικό όπως το λένε οι Σπαρτιάτες, και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου, ότι πρέπει να ήταν το ίδιο όπως πριν 30 χρόνια που είχα περάσει με τους γονείς μου. Μάλιστα, περίμενα η συμπαθής κυρία να με αναγνωρίσει, αλλά ματαίως.... Έπνιξα τον πόνο μου σε ένα σιροπιαστό μπαγκλαβά!
Στο τηλέφωνο με τον υπεύθυνο για τα ποδηλατικά στην Καλαμάτα, έμαθα ότι δεν είχε οργανώσει κάτι, λόγω τραυματισμού. Μίλησα με μια γνωστή του, τη Δώρα που είχε χρόνο να με καλοσωρίσει στην πόλη της. Δυσαρεστήθηκα, γιατί περίμενα αρκετό κόσμο στην Καλαμάτα, αλλά μου πέρασε στο 5λεπτο
Αγαπημένη μου κατηφόρα! Οι φουρκέτες ξεκίνησαν και πάλι και παρακολουθούσα το μαύρο αμάξι που με είχε περάσει. Τα πόδια μου με έτρωγαν να πατήσω και να το περάσω, αλλά η άγνωστη χαρτογράφηση του δρόμου με κράταγε... Τελικά, το τελέφωνο χτύπησε και ένοιωσα ότι έπρεπε να το απαντήσω. Οπότε το δίλλημα τελείωσε.
Και καλά είχα κάνει. Ήταν μια δημοσιογράφος απο τη Realnews, που είχε μάθει για το ταξίδι και ήθελε συνέντευξη. Υποσχέθηκα να το κάνουμε, όταν θα έφτανα Καλαμάτα.
Το οδόστρωμα ήταν άσχημο σε πολλά σημεία και πήγαινα προσεκτικά. Κοίταξα πίσω και είδα ότι είχα κατέβει πολύ βουνό!
Σύμφωνα με την ημερήσια καταγραφή διαδρομής, είχα ακόμα ένα μικρό λόφο για να φτάσω Καλαμάτα. Όμως άλλο μικρός, άλλο απότομος. Μέτρησα 4 φουρκέτες μέχρι να ανέβω και να ατενίσω το κάμπο της Καλαμάτας
H ζέστη απο τον κάμπο, με χτυπούσε στο πρόσωπο ενώ κατηφόριζα προς την πόλη. Λίγο πριν φτάσω, μια αναπάντεχη γούβα με ανάγκασε να απογειώσω το ποδήλατο και ευτυχώς η προσγείωση ήταν ομαλή. Ελληνικοί δρόμοι...
Συναντήθηκα με τα κορίτσια, και προσφέρθηκαν να με ξεναγήσουν στον ποδηλατόδρομο της Καλαμάτας
Στο τηλέφωνο ήταν ο υπεύθυνος τύπου απο το Δημαρχείο, με τον οποίο είχαμε μιλήσει νωρίτερα. Η βόλτα μας τελείωσε πρόωρα, γιατί με περίμεναν. Κορίτσια, ευχαριστώ για το χρόνο σας
Η υποδοχή απο το Δήμαρχο Καλαμάτας ήταν εγκάρδια, και του είπα πόσο εντυπωσιάστηκα απο τους ποδηλατόδρομους. Δώσαμε τα χέρια και υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ την Καλαμάτα, θα έχουν φτιαχτεί περισσότερα έργα για τους ποδηλάτες. Μακάρι!
Βρήκα ένα καλό εστιατόριο για τη μακαρονάδα μου. Λίγο πριν την πρώτη πηρουνιά, ήμουν στο τηλέφωνο για τη συνένευξη στην εφημερίδα. Μετά, είχα υποσχεθεί στην κυρία καφέ στην παραλία, και όπως ξέρουμε, δεν πρέπει να δυσαρεστούμε τις κυρίες....
Κοίταξα το ρολόι και η ώρα είχε πάει 3μιση. Έπρεπε να συνεχίσω, γιατί είχα κάνει μόνο τα μισά χλμ της ημέρας.
Ξεκίνησα να βγαίνω απο Καλαμάτα, με πλάγιο άνεμο. Τα πόδια βαριεστημένα, αλλά η διαδρομή επίπεδη
Σε λίγο περνούσα έξω απο το αεροδρόμιο και έφτανα Μεσσήνη. Θυμόμουν ότι σε μερικά χλμ θα έβρισκα ένα μεγάλο λόφο 8 χιλιομέτρων. Ο δρόμος μίκρυνε σε φάρδος και θυμάμαι ότι αναρωτιόμουν "Καλά, αυτός είναι ο δρόμος που ενώνει την Καλαμάτα με την Πύλο;" Ναι αυτός ήταν...
Η κίνηση ήταν αρκετή και προσπαθούσα να βρίσκομαι συνέχεια δεξιά. Η κούραση πλέον άρχισε να βγαίνει και με δυσκολία κρατούσα ταχύτητες πάνω απο 23-24 χαω.
Ο λόφος ξεκίνησε αμέσως μετά την διασταύρωση για Κορώνη και ήταν απότομος στην αρχή` μετά γλύκανε. Σταμάτησα, για να βγάλω μια πανοραμική. Στο βάθος, φαινόταν η Καλαμάτα
Στο τέλος του λόφου, χρειαζόμουν ξεκούραση. Στο επόμενο χωριό, σταμάτησα σε ένα καφενείο και ξεκουράστηκα. Ακόμα 23 χλμ μέχρι Πύλο, απο τα οποία πολλά κατηφορικά
Χρειάστηκα 1 ώρα για να φτάσω στη διασταύρωση για Γιάλοβα, όπου θα έστριβα το επόμενο πρωί. Ο ήλιος έπεφτε όταν πλησίαζα Πύλο και λίγο πριν μπω στο χωριό, σταμάτησα να θαυμάσω τη θάλασσα
Η Πύλος φαινόταν πανέμορφη. Κατηφόρησα σιγά σιγά και έφτασα στο λιμάνι
Το ξενοδοχείο ήταν στα 200 μέτρα και κατέφυγα εκεί για τα δέοντα. 2 ώρες μετά, ξεκίνησα για την πλατεία, ώστε να καταναλώσω την πρωτεινη μου. Τα πόδια μου, παρόλο το μασάζ, πονούσαν σε κάθε βήμα. Η κούραση είχε πλέον καταβάλει το σώμα μου.
Ευτυχώς αύριο ήταν η μέρα ξεκούρασης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου