Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

2η Μέρα

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου

Το ξύπνημα ήταν ευχάριστο. Ένιωθα λίγο πιασμένος, αλλά όχι πολλά πράγματα.

Το προηγούμενο βράδυ, είχα ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα αποκατάστασης: Μπάρα πρωτεϊνης, ζεστό μπάνιο και μασάζ με ειδική κρέμα στα πόδια για αρκετή ώρα (με αυτή τη σειρά). Μετά, είχα βρει ένα κοντινό ψητοπωλείο για το απαραίτητο συμπλήρωμα πρωτεϊνης (σουβλάκι κοτόπουλο με χωριάτικη και ένα ζύθο για περιτύλιγμα).

Πηγαίνοντας για πρωινό, εκμεταλλεύτηκα τη βεράντα απο το Αρχοντικό Χατζηπαναγιώτη, για να αιχμαλωτίσω μερικές εικόνες





Το βουνό φαινόταν τεράστιο απο τόσο κοντά, και το μυαλό μου ήταν στην ανάβαση των 30 χλμ που με περίμενε. Όμως τα πόδια ήταν μια χαρά, είχα καλή διάθεση και ήταν περισσότερο η περιέργεια για την ανάβαση, παρά η αγωνία που με έκανε ανυπόμονο.

Μετά ένα πλούσιο πρωινό, ετοίμασα την κυρία στο λιθόστρωτο


Ξεκίνησα μετά απο ένα κέρασμα απο το τοπικό μανάβικο. Ευχαριστώ για την φιλοξενία, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξανάρθω στο Λεωνίδιο.

Το στενό δρομάκι που οδηγούσε στην έξοδο ήταν αν μη τι άλλο γραφικό. Μόλις βγήκα, σταμάτησα για μια πανοραμική, με τον ήλιο να είναι ακόμα χαμηλά στον ορίζοντα




Συνέχισα με σταθερό ρυθμό. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε και η αγριάδα του τοπίου σε αιχμαλώτιζε. Ήξερα ότι τα πρώτα 15 χλμ μέχρι το μοναστήρι ήταν τα "εύκολα", οπότε ζέσταινα τα πόδια προσεκτικά



Όταν φάνηκε το μοναστήρι στο βάθος, ήξερα ότι το πράγμα θα δυσκόλευε. Σταμάτησα στη γέφυρα, κάτω απο το μοναστήρι και δοκίμασα τη φωνή μου. Η αντήχηση ήταν τέλεια!



Με την πρώτη φουρκέτα, η κλίση άρχισε να ανεβαίνει. Ο Αμερικάνος (Garmin) μου έδειχνε 8 και 9% κάτι που επιβεβαίωνε το 32αρι γρανάζι που χρησιμοποιούσα, χωρίς όμως να ζορίζομαι ιδιαίτερα. Αυτή είναι και η ομορφιά του να έχεις τις κατάλληλες σχέσεις για τις κατάλληλες κλίσεις!

Το τοπίο πανέμορφο (ναι, δεν χόρταινα να το βλέπω) και η ζέστη ανέβαινε


Κοιτάζοντας πίσω, το βουνό που είχα ανέβει, ένοιωθα δέος και περηφάνεια για την ομορφιά που κρύβει η πατρίδα μας. Μακάρι όλοι να μπορούσαν να κάνουν αυτές τις διαδρομές.

Όταν άκουσα απο πάνω μου ομιλίες, κατάλαβα ότι έφτανα στο μοναστήρι. Στην επόμενη αριστερή, φάνηκε η πινακίδα


Έψαχνα για μια βάνα που υποτίθεται ότι υπήρχε νερό, αλλά ήταν σφραγισμένη. Έτσι συνέχισα. Οι κλίσεις μεγάλες, η μία φουρκέτα ίσιωνε για να δώσει μετά απο λίγο τη θέση της στην επόμενη.

Σταμάτησα, χωρίς να το ξέρω, λίγο πριν την τελευταία. Με το που έκατσα στη σκιά του βράχου, η υγρασία με τσίμπησε


Συνάντησα ένα κουρσά που έβγαζε φωτογραφίες. "Πόσο είναι ακόμα για Κοσμά;" "Κοντεύεις, περίπου 8 χλμ ακόμα" μου απάντησε. Έφυγε στην κατηφόρα και σκέφτηκα να δω τι φωτογράφιζε. Το θέαμα σου έκοβε την ανάσα


Οι υπόλοιπες 3 φουρκέτες απο το σύνολο των 6, ήταν πιο χαμηλά και δεν φαίνονταν. Σκέφτηκα ότι είχα φάει το γάιδαρο και συνέχισα. Μπήκα σε ένα ατελείωτο οροπέδιο, σημάδι ότι η ανάβαση είχε τελειώσει. Ανέβαινα βέβαια πάλι ένα 3-5% αλλά ήταν στρωτό.

Ένοιωσα αφύσικη ζέστη για τις κλίσεις που ανέβαινα . "Το κερασάκι στην τούρτα" σκέφτηκα και συνέχισα




 Όταν μετά μερικά χλμ είδα στο βάθος το χωριό, σκέφτηκα τον καφέ και το κέρασμα που με περίμενε


Είχα όμως ακόμα 4-5 χλμ για να φτάσω, οπότε έκανα υπομονή




Όταν έφτασα στην πλατεία του χωριού με τα πλατάνια, ένοιωσα όπως νοιώθει κάποιος που στέκεται μπροστά σε ένα ανοιχτό ψυγείο... απερίγραπτη δροσιά!

Πλύθηκα, παρήγγειλα καφέ και καρυδόπιτα και ετοιμάστηκα για την ανταμοιβή μου



Μετά απο σχεδόν μια ώρα στην "όαση" αποφάσισα να αφήσω το χωριό. Με περίμενε μεγάλη κατηφόρα, ουσιαστικά θα κατέβαινα όλόκληρο τον Πάρνωνα, μέχρι την θάλασσα.

Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν πολύ απότομα, με άσχημο οδόστρωμα και ήμουν συνέχεια στα φρένα. Αν έπεφτα δυνατά σε κάποια γούβα, το ταξίδι θα τελείωνε εκεί... 

Στη συνέχεια η κατωφέρεια μαλάκωσε και πήγαινα γρήγορα, δαπανώντας όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια. Οι βράχοι αντικαταστάθηκαν στην αρχή με πουρνάρια και μετά με ελιές. Ένοιωθα τη θάλασσα κάπου εκεί χαμηλά, ας μην την έβλεπα ακόμα





Όσο πλησίαζα στη θάλασσα, τόσο ανέβαινε η θερμοκρασία. Η κατάβαση είχε ολοκληρωθεί, όταν είδα την πινακίδα. Ήμουν στον Άγιο Γεώργιο, 2 με 3 χλμ μακρυά απο την Σκάλα και τα 44 χλμ απο Σπάρτη ήταν δελεαστικά, μια και θα έκανα μέσω Γυθείου σχεδόν 70 για να φτάσω.


Μετά απο λίγο περνούσα την παλιά μεταλλική γέφυρα, μπαίνοντας Σκάλα. Προφανώς την έχουν αφήσει γιατί (μάλλον) θα αποτελεί τουριστική ατραξιόν!



Στη Σκάλα έκανα αναγκαστικά στάση. Με τη ζέστη που είχα τραβήξει στον κάμπο, χρειαζόμουν την ινσουλίνη μου (κόκα κόλα δλδ). Αγόρασα μία σε ένα φούρνο, βρήκα ένα κλειστό καφενείο, έβγαλα και τα παπούτσια και άραξα για λίγο. Ήμουν κουρασμένος και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να καταναλώσω μακαρόνια, για να αντέξω. Είχα κάνει μόνο τα μισά χλμ της ημέρας...

Ξεκίνησα και μετά μερικά επίπεδα χιλιόμετρα, ο δρόμος έφτασε δίπλα στη θάλασσα. "Ωχ" σκέφτηκα, "...πάλι τα ίδια!" Και έτσι ήταν... Μια στροφή πάνω, μια φουρκέτα κάτω... Κάπου σταμάτησα για να βγαλω μια φώτο την παραλία. Μωρέ καλύτερα ήμουν στα βουνά!



Στο βάθος φάνηκε το Γύθειο. Αν και είχα περάσει πριν χρόνια, δεν θυμόμουν και πολλά. Με το που μπήκα, σταμάτησα στο πρώτο εστιατόριο


Ανεβαίνοντας πάνω στην ξύλινη κατασκευή που φιλοξενούσε τα τραπέζια, παρατήρησα ένα ενυδρείο. Μετά παρατήρησα ότι ήταν άδειο, και μετά ένα... ζωντανό φίδι! Είναι το μόνο ζώο που απεχθάνομαι, αλλά πεινούσα και δεν είχα άλλη επιλογή. Έκατσα σε ένα τραπέζι με τη πλάτη μου στο ενυδρείο και παρήγγειλα

Ενώ έτρωγα, άκουσα κάτι που έμοιαζε με στριγγιά μικρού παιδιού. Γύρισα στα αριστερά μου και είδα μέσα σε ένα κλουβί, ένα τεράστιο λευκό παπαγάλο! "Ρε που μπλέξαμε.." αναρωτήθηκα, καταπίνοντας ακόμα μια μπουκιά ζυμαρικών


Ευτυχώς δίπλα είχε μια πρίζα όπου φόρτιζα το κινητό μου. Με είχαν ανακαλύψει απο ένα τοπικό σταθμό της Σπάρτης και ήθελαν να βγω στον αέρα σε μισή ώρα.

Ήταν 4 μιση όταν ξεκίνησα πάλι. Η κούραση και το γεμάτο στομάχι με έκαναν να πηγαίνω συντηρητικά. Στο δρόμο με σταμάτησε μια βέσπα και ένας τύπος ενθουσιασμένος με χαιρέτησε "Μπράβο ρε φίλε, σε διάβασα στο ίντερνετ και δεν περίμενα να σε δω μπροστά μου!"

Η χειραψία και ο ενθουσιασμός του άξιζαν όσο 3 τζελάκια μαζεμένα. Τα πόδια πήραν πάλι μπροστά. Μετά απο κανά τέταρτο σταμάτησα, γιατί με είχε καλέσει ο σταθμός. Αφού τελείωσα τη συνέντευξη, συνέχισα για τον επόμενο λόφο


Το κινητό χτύπησε και ήταν ο Χρήστος απο Σπάρτη. Θα ερχόταν με ένα φίλο του να με συνοδεύσουν μέχρι την πόλη. Κατεβαίνοντας και το δεύτερο λόφο, τους πέτυχα να κατεβαζουν τα ποδήλατα απο ένα αυτοκίνητο. Τα ζυμαρικά ήδη παρήγαγαν ενέργεια και τους έκανα νόημα να συνεχίσουμε δυνατά. Ο δρόμος πλέον ήταν ισιάδι



Όπως είδα αργότερα στο κοντεράκι, κάναμε τα τελευταία 20 χλμ με 29 μέση ωριαία. Ίσως δεν έπρεπε να πατήσω τόσο, γιατί δαπανούσα δυνάμεις άσκοπα, αλλά είχα καιρό να δω ευθείες και δεν μπορούσα να κρατηθώ!

Μπήκαμε στην πόλη και ενωθήκαμε με μερικούς ακόμα ποδηλάτες. Είχα να έρθω στην Σπάρτη απο πιτσιρικάς και το μόνο που θυμόμουν ήταν ένας δρόμος με φοίνικες. Οι ίδιοι φοίνικες ήταν εκεί για να με καλοσωρίσουν ακόμα μια φορά...




Κατευθυνθήκαμε στο τέλος του κεντρικού δρόμου, στο άγαλμα του Λεωνίδα. Εκεί βγάλαμε τις φωτογραφίες μας. Πριν φύγουμε, ο Τάκης, ιδιοκτήτης ποδηλατάδου προσφέρθηκε να κάνει ένα τεχνικό έλεγχο στην κυρία. Τα παιδιά με άφησαν στο ξενοδοχείο και είπαμε να βρεθούμε αργότερα για μπύρες στην πόλη


Ξεκουράστηκα και πήγαμε με το Χρήστο να δούμε απο κοντά το σέρβις. Εκεί που υπήρχε ένα πρόβλημα, βγήκαν και άλλα δύο αλλά ο Τάκης, με ταχύτητα και ακρίβεια χειρούργου έφτιαχνε τα πάντα!



Μετά μιση ώρα, η κυρία ήταν έτοιμη και ευδιάθετη. Την πήγα στο ξενοδοχείο, κάνοντας ορθοπέταλα με τα σανδάλια. Το ρολόι είχε γυρίσει πίσω 30 χρόνια. Ήταν ένα συναίσθημα που θα ένοιωθα πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Αυτό και μόνο άξιζε την ταλαιπωρία...

Συναντηθήκαμε αργότερα με τα παιδιά, για μπύρες κάτω απο τους φοίνικες των παιδικών μου χρόνων. Ευχαριστώ για όλα, Σπάρτη, ήταν όλα υπέροχα






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου