Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου
Όταν σηκώθηκα για να πάρω το πρωινό μου, το σώμα ήταν βαρύ. Η σημερινή μέρα θα ήταν μέρα ξεκούρασης... αν προλάβαινα τα ραντεβού μου. Είχα μιλήσει με μια κοπέλα απο Κυπαρισσία, και της ειχα πει ότι θα έφτανα εκεί στις 12. Αργότερα στον Πύργο θα με περίμεναν για συνοδεία μέχρι Αμαλιάδα.
Δυστυχώς μέχρι να οργανωθώ και να ξεκινήσω, η ώρα είχε πάει 09:45. Αποχαιρέτησα την όμορφη Πύλο και 10 λεπτά αργότερα, έστριβα βόρεια για Γιάλοβα
Ο δρόμος περνούσε ακριβώς δίπλα απο την παραλία. Ο κόσμος έβγαινε για το καθημερινό του μπάνιο και παντού επικρατούσε μια "τουριστική" διάθεση
Το καλό ήταν ότι είχα τον άνεμο με το μέρος μου, γιατί τα πόδια δεν έλεγαν να ξεκινήσουν. Οπότε πήγαινα όπως μπορούσα, ξέροντας ότι δεν πρόκειται να προλάβαινα το ραντεβού μου
Είδα απο μακρυά έναν απότομο λόφο, και ένα δρόμο στα αριστερά, που πήγαινε προς τη θάλασσα. Θεωρητικά, μπορούσα να τον παρακάμψω, αλλά όταν δοκίμασα ο δρόμος κατέληγε σε ένα συγκρότημα κατοικιών.
Γύρισα λοιπόν πίσω στην διασταύρωση, αλλά ανταμοίφθηκα με αυτή την όμορφη φωτογραφία
Δυσκολεύτηκα να ανέβω στην Τραγάνα, όπως λεγόταν το χωριό, αλλά η θέα του κάμπου με τις ελιές ήταν υπέροχη!
Συνέχισα με καλό ρυθμό. Σιγά σιγά τα πόδια ξυπνούσαν. Στη Μαραθόπολη, έκανα μια γρήγορη στάση για μια πορτοκαλάδα.
Στην έξοδο της πόλης, είδα μια πινακίδα και γύρισα πίσω για να την φωτογραφίσω. Γέλασα πολύ με το κειμενάκι της
Επόμενη κωμόπολη τα Φιλιατρά, όπου ανακάλυψα ότι ο πύργος του Άιφελ είχε ένα δίδυμο αδερφάκι
Μετά τα Φιλιατρά, έμενε μόνο η Κυπαρισσία. Η ώρα ήταν ήδη 12μιση. Πήρα ένα τζελάκι και άρχισα να πατάω, όσο πήγαινε. Φτάνοντας σε μια γέφυρα με 40 χαω, χτύπησα με φόρα πάνω σε ένα τσαλάκωμα της ασφάλτου και άκουσα ένα θόρυβο απο πίσω, όπως κάτι να σέρνεται... Κατάλαβα ότι κάτι έφυγε απο το ποδήλατο. Κοίταξα πίσω και έλειπε η μεγάλη τσάντα.
Γύρισα πίσω και σταμάτησα. Φοβόμουν μην είχε σπάσει τίποτα και μετά δεν εφάρμοζε στη σχάρα, αλλά ευτυχώς εκτός απο γδαρσίματα, όλα ήταν ΟΚ
Λίγο μετά έφτανα Κυπαρισσία. Με υποδέχτηκαν άτομα απο το δήμο και την τοπική οργάνωση τριάθλου, που όπως έμαθα μετράει πολλά χρόνια παρουσίας
Ήπιαμε καφέ, συζητήσαμε και μου έδωσαν το νόμισμα της πόλης. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα, πρώτη φορά κάποιος με αντάμοιβε έτσι επειδή απλά έκανα αυτό που μου άρεσε
Με ξεπροβόδισαν δύο μικροί ποδηλάτες. Ελπίζω να με θυμούνται όταν μεγαλώσουν και να κάνουν κι αυτοί μεγάλες διαδρομές
Πρώτη φορά στην Κυπαρισσία, αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να δω την πόλη. Κατάλαβα όμως ότι σχεδόν η μισή πόλη είναι πάνω σε πλαγιά. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αρκετά ποδήλατα
Στην έξοδο της πόλης, βρέθηκα με το Λευτέρη και το Γιάννη, δύο φίλους απο Ζαχάρω που είχαν έρθει να με συνοδεύσουν μέχρι την πόλη τους. Τους ζήτησα συγνώμη για την καθυστέρηση και ξεκινήσαμε. Είχα ξεκουραστεί, είχα αργήσει, οπότε πάτησα και φτιάξαμε ένα γρήγορο γκρουπάκι
Κακώς βέβαια, γιατί υποτίθεται ότι ήταν η μέρα ξεκούρασης μου....
Ευτυχώς διψούσα και σταματήσαμε σε ένα χωριό πριν τη Ζαχάρω για ένα αναψυκτικό. Τα υπόλοιπα χλμ έγιναν χαλαρά.
Φτάνοντας, πήγαμε σε ένα ποδηλατάδικο για να σφίξω λίγο τα φρένα και για φρέσκο αέρα στα λάστιχα. Σειρά είχε παγωτό για τα παιδιά και κάτι αλμυρό για μένα
Συζητήσαμε λίγο για ποδηλατικά θέματα. Τελικά, λίγο πολύ κάθε πόλη έχει τα ίδια θέματα, με το βασικότερο απο αυτά, έλλειψη ποδηλατικής παιδείας.
Τα παιδιά πρότειναν να με πάνε μέχρι τη λίμνη Καϊάφα, απο το μέσα δρόμο και ξεκινήσαμε. Στην πορεία χάζευα το ποδήλατο του Γιάννη, που όπως μου είπε είναι ιδιοκατασκευή
Αποχαιρέτησα τα παιδιά, 12 χλμ μετά τη Ζαχάρω` απο εδώ και πέρα ήμουν μόνος, σε ένα από τους πιο επικίνδυνους δρόμους που έχω ποδηλατήσει. Αυτό λέγαμε και με τα παιδιά, ότι όλοι πάνε αέρα και οτιδήποτε εκτός αυτοκινήτου, δεν το υπολογίζουν. Α ρε Ελλαδιστάν!
Μετά απο ένα λόφο, μια ευθεία με χώριζε απο τον Πύργο. Αν και μέρα ξεκούρασης, ένοιωθα ήδη κουρασμένος. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ένα εσπρέσσο
Μπαίνοντας Επιτάλιο, σταμάτησα μετά απο ένα τηλεφώνημα. Πριν ξεκινήσω κοίταξα το κοντέρ και ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Είχα ήδη περάσει τη μέση του ταξιδιού, το σημείο χωρίς επιστροφή, όπως λένε στην αεροπορική διάλεκτο
Έφτασα στον ποταμό Αλφειό, λίγο έξω απο τον Πύργο. Ήδη μύριζα τον καφέ μου, που εκείνη τη στιγμή για μένα, ήταν όπως το νερό στην έρημο!
Όταν σηκώθηκα για να πάρω το πρωινό μου, το σώμα ήταν βαρύ. Η σημερινή μέρα θα ήταν μέρα ξεκούρασης... αν προλάβαινα τα ραντεβού μου. Είχα μιλήσει με μια κοπέλα απο Κυπαρισσία, και της ειχα πει ότι θα έφτανα εκεί στις 12. Αργότερα στον Πύργο θα με περίμεναν για συνοδεία μέχρι Αμαλιάδα.
Δυστυχώς μέχρι να οργανωθώ και να ξεκινήσω, η ώρα είχε πάει 09:45. Αποχαιρέτησα την όμορφη Πύλο και 10 λεπτά αργότερα, έστριβα βόρεια για Γιάλοβα
Ο δρόμος περνούσε ακριβώς δίπλα απο την παραλία. Ο κόσμος έβγαινε για το καθημερινό του μπάνιο και παντού επικρατούσε μια "τουριστική" διάθεση
Το καλό ήταν ότι είχα τον άνεμο με το μέρος μου, γιατί τα πόδια δεν έλεγαν να ξεκινήσουν. Οπότε πήγαινα όπως μπορούσα, ξέροντας ότι δεν πρόκειται να προλάβαινα το ραντεβού μου
Είδα απο μακρυά έναν απότομο λόφο, και ένα δρόμο στα αριστερά, που πήγαινε προς τη θάλασσα. Θεωρητικά, μπορούσα να τον παρακάμψω, αλλά όταν δοκίμασα ο δρόμος κατέληγε σε ένα συγκρότημα κατοικιών.
Γύρισα λοιπόν πίσω στην διασταύρωση, αλλά ανταμοίφθηκα με αυτή την όμορφη φωτογραφία
Δυσκολεύτηκα να ανέβω στην Τραγάνα, όπως λεγόταν το χωριό, αλλά η θέα του κάμπου με τις ελιές ήταν υπέροχη!
Συνέχισα με καλό ρυθμό. Σιγά σιγά τα πόδια ξυπνούσαν. Στη Μαραθόπολη, έκανα μια γρήγορη στάση για μια πορτοκαλάδα.
Στην έξοδο της πόλης, είδα μια πινακίδα και γύρισα πίσω για να την φωτογραφίσω. Γέλασα πολύ με το κειμενάκι της
Επόμενη κωμόπολη τα Φιλιατρά, όπου ανακάλυψα ότι ο πύργος του Άιφελ είχε ένα δίδυμο αδερφάκι
Μετά τα Φιλιατρά, έμενε μόνο η Κυπαρισσία. Η ώρα ήταν ήδη 12μιση. Πήρα ένα τζελάκι και άρχισα να πατάω, όσο πήγαινε. Φτάνοντας σε μια γέφυρα με 40 χαω, χτύπησα με φόρα πάνω σε ένα τσαλάκωμα της ασφάλτου και άκουσα ένα θόρυβο απο πίσω, όπως κάτι να σέρνεται... Κατάλαβα ότι κάτι έφυγε απο το ποδήλατο. Κοίταξα πίσω και έλειπε η μεγάλη τσάντα.
Γύρισα πίσω και σταμάτησα. Φοβόμουν μην είχε σπάσει τίποτα και μετά δεν εφάρμοζε στη σχάρα, αλλά ευτυχώς εκτός απο γδαρσίματα, όλα ήταν ΟΚ
Λίγο μετά έφτανα Κυπαρισσία. Με υποδέχτηκαν άτομα απο το δήμο και την τοπική οργάνωση τριάθλου, που όπως έμαθα μετράει πολλά χρόνια παρουσίας
Ήπιαμε καφέ, συζητήσαμε και μου έδωσαν το νόμισμα της πόλης. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα, πρώτη φορά κάποιος με αντάμοιβε έτσι επειδή απλά έκανα αυτό που μου άρεσε
Με ξεπροβόδισαν δύο μικροί ποδηλάτες. Ελπίζω να με θυμούνται όταν μεγαλώσουν και να κάνουν κι αυτοί μεγάλες διαδρομές
Πρώτη φορά στην Κυπαρισσία, αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να δω την πόλη. Κατάλαβα όμως ότι σχεδόν η μισή πόλη είναι πάνω σε πλαγιά. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αρκετά ποδήλατα
Στην έξοδο της πόλης, βρέθηκα με το Λευτέρη και το Γιάννη, δύο φίλους απο Ζαχάρω που είχαν έρθει να με συνοδεύσουν μέχρι την πόλη τους. Τους ζήτησα συγνώμη για την καθυστέρηση και ξεκινήσαμε. Είχα ξεκουραστεί, είχα αργήσει, οπότε πάτησα και φτιάξαμε ένα γρήγορο γκρουπάκι
Κακώς βέβαια, γιατί υποτίθεται ότι ήταν η μέρα ξεκούρασης μου....
Ευτυχώς διψούσα και σταματήσαμε σε ένα χωριό πριν τη Ζαχάρω για ένα αναψυκτικό. Τα υπόλοιπα χλμ έγιναν χαλαρά.
Φτάνοντας, πήγαμε σε ένα ποδηλατάδικο για να σφίξω λίγο τα φρένα και για φρέσκο αέρα στα λάστιχα. Σειρά είχε παγωτό για τα παιδιά και κάτι αλμυρό για μένα
Συζητήσαμε λίγο για ποδηλατικά θέματα. Τελικά, λίγο πολύ κάθε πόλη έχει τα ίδια θέματα, με το βασικότερο απο αυτά, έλλειψη ποδηλατικής παιδείας.
Τα παιδιά πρότειναν να με πάνε μέχρι τη λίμνη Καϊάφα, απο το μέσα δρόμο και ξεκινήσαμε. Στην πορεία χάζευα το ποδήλατο του Γιάννη, που όπως μου είπε είναι ιδιοκατασκευή
Αποχαιρέτησα τα παιδιά, 12 χλμ μετά τη Ζαχάρω` απο εδώ και πέρα ήμουν μόνος, σε ένα από τους πιο επικίνδυνους δρόμους που έχω ποδηλατήσει. Αυτό λέγαμε και με τα παιδιά, ότι όλοι πάνε αέρα και οτιδήποτε εκτός αυτοκινήτου, δεν το υπολογίζουν. Α ρε Ελλαδιστάν!
Μετά απο ένα λόφο, μια ευθεία με χώριζε απο τον Πύργο. Αν και μέρα ξεκούρασης, ένοιωθα ήδη κουρασμένος. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ένα εσπρέσσο
Μπαίνοντας Επιτάλιο, σταμάτησα μετά απο ένα τηλεφώνημα. Πριν ξεκινήσω κοίταξα το κοντέρ και ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Είχα ήδη περάσει τη μέση του ταξιδιού, το σημείο χωρίς επιστροφή, όπως λένε στην αεροπορική διάλεκτο
Έφτασα στον ποταμό Αλφειό, λίγο έξω απο τον Πύργο. Ήδη μύριζα τον καφέ μου, που εκείνη τη στιγμή για μένα, ήταν όπως το νερό στην έρημο!
Λίγο μετά περιπλανιόμουν στον Πύργο, τον οποίο επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, για να βρω τις καφετέριες. Όταν τελικά βρήκα το σωστό σημείο, έριξα άγκυρα
Όταν πάτησα πάλι πετάλι, ήξερα ότι 20 χλμ και ένας λόφος με χώριζαν απο την Αμαλιάδα. Είχα ήδη συνεννοηθεί με το Νίκο, που θα με περίμενε στα φανάρια της Αμαλιάδας, γιατί τα παιδιά θα με φιλοξενούσαν σε ένα δωμάτιο στην παραλία της Κουρούτας.
Χωρίς πολλά δράματα, μια ώρα μετά έφτανα στο ραντεβού μου, Η πινακίδα είχε πολύ πλάκα...
Στρίψαμε προς παραλία και ανακάλυψα ένα ακόμα ποδηλατόδρομο, απο τους λίγους που είχα δει στην Πελοπόννησο. Οι ποδηλάτες στην Αμαλιάδα λοιπόν, έχουν δύναμη!
Μας πήρε λίγη ώρα να βρούμε τα κλειδιά της μικρής μεζονέτας παρακαλώ! Γιώργο, ξέχασα να σου πώ ότι η διαμονή ήταν το κερασάκι στην τούρτα, απο όλη την υποδοχή που μου κάνατε.
Αφού ξεκουράστηκα αρκετά, βγήκα για μια μικρή βόλτα μέχρι το βράδυ που βρεθήκαμε με τα παιδιά για φαγητό. Η παρέα κράτησε μέχρι λίγο μετά τις 1, ανάμεσα σε ιστορικές αφηγήσεις, ποδηλατικές περιπέτειες και πράγματα που θα θέλαμε να γίνουν...
Ίσως ξεκουράστηκα λιγότερο απο όσο ήθελα, αλλά που θα έβρισκα πάλι τόσο όμορφη παρέα; Ευχαριστώ παίδες για την φιλοξενία σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου